Ciekawostki z pobytu w Niemczech: kulinaria, region, ceny.

Mój tegoroczny pobyt w Niemczech w okolicy Mannheim trwał od 18.08 do 12.09. Bardzo się cieszyłam, że miałam możliwość odwiedzić Odenwald, poznać nowych ludzi, nową kulturę. 

• Odenwald to masyw górski z wyżynami i niskimi górami. Jako że sama mieszkam na terenach płaskich ( na Nizinie Śląskiej) bałam się jeździć samochodem i nie siadłam za kierownicą. Nie mam też doświadczenia w jeździe w tunelach. Najwyższy szczyt to Katzenbuckel (626 m n.p.m).  Największym miastem Odenwaldu jest Heidelberg. Mieszkałam w dwóch miejscach. W obu po wyjściu na spacer można było spotkać zwierzęta hodowlane: konie, krowy, kozy czy owce. 
  
• Jeździłam na rowerze i biegałam wokół jeziora Waidsee. Co ciekawa jeżdżenie na rowerze po wytyczonej ścieżce jest zakazane, co przeczytałam w regulaminie. A tereny te są jakby wprost przystosowane do jazdy rowerem. Prawda, że jest ślicznie? 
  
  
  
  
  
  

  

  Widok na Weinheim- są widoczne dwa zamki, na których byłam;)
  
  

• Próbowałam typowego dla Odenwaldu wina: Apfelwein. Nie jest ono w ogóle słodkie, jest trochę kwaskowate i niezbyt mi smakowało.
  
• Poznałam dwa sery pochodzące z tego regionu: Kochkaese i Odenwaelder Fruestueck Kaese. Ten pierwszy to ser przypominający w smaku nasz topiony, nie ma charakterystycznego smaku. Ten drugi strasznie śmierdzi, ale nie tak, jak typowe sery pleśniowe. Najlepiej go trzymać w zamknięciu przed spożyciem. A jak smakuje? Ktoś stwierdził, że smakuje jak...plastik..
  
• Standard życia jest wysoki, jedzenie nie jest drogie w odniesieniu do zarobków, dlatego dużo jedzenia się wyrzuca, np. jedzenie z poprzedniego dnia.
• W okresie letnim je się dużo lodów, nawet kilka dziennie, podobnie zresztą jak w Norwegii. Jadłam lody, jak ktoś mnie poczęstował, ale z trwogą myślałam o mojej wadze po powrocie.
• W marketach jest szeroki wybór przypraw. Za często nie chodzę po sklepach, ale według mnie u nas w Polsce aż tak wielu przypraw nie mamy, np. sól cebulowa, przyprawa do mozzarelli i pomidorów, przyprawa do pizzy, przyprawa chińska itd.
  
• Będąc na zakupach w supermarkecie zobaczyłam już stroje na Oktoberfest. Oktoberfest to Dożynki chmielne (święto piwa) organizowane w Monachium w Bawarii. W czasie trwania święta  ( w tym roku 19 września- 4 października) wypija się około 5 milionów litrów piwa.
  
•  Ja osobiście za piwem nie przepadam, piję jedynie takie dziewczyńskie czyli z sokiem albo lemoniadą. Wybrałam się jednak do Biergarten (typowego ogródka piwnego), by skosztować lokalnego piwa Schmucker. Nie przypadło mi do gustu.
• W średniej wielkości markecie nie udało mi się dostać zwykłych produktów potrzebnych do upieczenia ciasta: sody, drożdży świeżych i przyprawy do piernika. Niemcy widocznie pieką innymi metodami. 
• Bardzo dogodnym rozwiązaniem ułatwiającym komunikację jest kolejka: coś a la nasz tramwaj, która kursuje na trasie Weinheim-Heidelberg-Mannheim. Pojedynczy przejazd kosztuje 2 Euro.
• Natomiast podróż pociągiem wiąże się z trochę większym wydatkiem - za 20 minut jazdy zapłaciłam 4 Euro. Uważam że to jest dużo. Gdybym jechała ponad trzy godziny byłoby to już 120 zł. Dwa razy zdarzyło mi się jechać na gapę: raz, bo nie wiedziałam, że w środku nie uda mi się zakupić biletu; drugi raz nie umiałam obsłużyć automatu.
  
  
  
  
• Z basenami sprawa wygląda trochę lepiej. Jest ich dużo w okolicy, są obecne w małych miejscowościach, ludzie z nich powszechnie korzystają w okresie letnim i są stosunkowo tanie. Za cały dzień zapłacimy 2-4,5 Euro od osoby. Nie ma w nich tylu atrakcji wprawdzie, co we wrocławskim Aquaparku, ale jest kameralnie. Można usiąść na trawie,  zostawić rzeczy na kocu bez obawy, że ktoś nas okradnie. Ja byłam na dwóch basenach, w Lindenfels było mało ludzi mimo upalnego dnia;) 
  
• Co do uchodźców? Przejeżdżałam z młodą Niemką samochodem obok namiotów, w których mieszkają uchodźcy. Dziewczyna studiująca pracę socjalną, która z chęcią chciała podjąć się pracy z tymi ludźmi, powiedziała mi, że Niemcy w tym roku przyjęli prawie MILION uchodźców. Zostali oni rozlokowani w różnych częściach kraju. Była ona zagranicą w wielu miejscach i nigdzie nie widziała takiego standardu życia, jak w Niemczech. Kto ma zatem przyjmować tych biednych, znajdujących się w trudnej sytuacji życiowej ludzi, pomagać im, jak nie Niemcy? Dlatego ona jest otwarta na potrzebujących. Rozmawiałam z nią też, kiedy już zaczęła z nimi pracę: polegała ona na nauce niemieckiego uchodźców, rozmowie, zabawie z dziećmi. Przykre jest to, że tak długo muszą oni czekać, żeby móc podjąć pracę.